‘Voorsprong door techniek.’ Echt waar?, vraagt redacteur Jim Heirbaut zich af in zijn maandelijkse column. Dit keer met een langdurige lekkage.
Het begon met een druppeltje water dat daar ineens achteloos hing, bovenaan het raam van mijn dochters slaapkamer. Ach, dat is condens, zei ik stellig, op een vraag van mijn dochter. Zet het raam maar even open en laat het lekker doorwaaien.
Maar het bleef niet bij dat ene druppeltje. Het kreeg gezelschap van nog een druppel, en nog een, en... Enfin, u kunt het verloop van dit verhaal wel raden. De druppeltjes veranderden in een gestage stroom regenwater dat de kinderkamer binnenkwam.
Het was begin november, een van de natste perioden in jaren. Als er ergens op een dak een kiertje of een lek zat, dan kwam het water daar de afgelopen herfst wel doorheen.
De loodgieter die we lieten komen, de door een buurvrouw aanbevolen vakman Evert, klom op het dak, maakte wat foto’s en kwam er hoofdschuddend weer vanaf. ‘Tsjonge, dat is schrikken. Ik weet niet wie uw dak heeft gedaan, maar die heeft echt prutswerk afgeleverd.’ Randen zitten los, rond ventilatiekappen
ontbreken lappen dakleer en waar de dakbedekking onder de metalen dakrand moet zitten, steekt ze er soms bovenuit. Geen wonder dat het water binnenkomt.
Ik herinner me de werklui die het dak destijds hadden gerenoveerd. Ik had ze willekeurig op internet gevonden en vooral op de prijs gelet, niet al te slim van me. Het had eruit gezien alsof ze wisten wat ze deden, maar er staken allemaal scheve stukjes dakleer boven de dakrand uit; pas na mijn aandringen sneden ze die netjes recht af. Hun rommel ruimden ze ook niet op. Er bleef zelfs een lege gasfles op het dak achter. Nooit meer zulke beunhazen.
Evert leverde al goed werk af bij meerdere buren, hem vertrouw ik wel. Hij wees me erop dat de zijkant van onze opbouw ook lek is. De constructie is grotendeels afgewerkt met stucwerk, wat er mooi uitziet, maar wat – klaarblijkelijk – na een jaar of twintig gaat verweren.
Aan de westkant van de opbouw groeit mos, wat me al wel eerder was opgevallen, maar waarvan ik in de ontkenningsmodus was geschoten. Ach kijk dat mos nou, wat charmant, dat geeft ons huis een karakteristieke aanblik, haha.
Maar nee. Mos heeft water nodig, dus in plaats dat de gevel waterafstotend is, trekt hij juist regenwater naar binnen, legde Evert me uit. Het gevolg had ik al mogen aanschouwen aan de binnenkant, in het trapgat. Daar liep het water nu ook soms over de ooit hagelwitte muur naar beneden.
Binnenkort komt onze nieuwe vakman Evert eindelijk het dak repareren, en de zijwand. Wacht, er komt net een appje binnen. Een foto van een in verband gewikkelde duim. ‘Sorry, ik zit even in de ziektewet!’ Nog even geduld dus.
We duimen intussen voor dagen met geen of weinig regen.
Dit artikel verscheen eerder in de editie van januari 2024 van De Ingenieur.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.