Sinds een spannende hangbrugervaring in een nationaal park in Nairobi is columnist Rolf Hut dol op saaie bruggen.
‘Geen onverwachte bewegingen’, zegt Nick. ‘We kunnen niet meer terug.’
Nick staat al op de hangbrug, net ten zuiden van Nairobi National Park, die ons over een kloof van een meter of vijftien diep naar de glasfabriek aan de andere kant moet brengen. Ik sta nog aan het begin van de brug en zie het pad door de bosjes achter ons geblokkeerd door een nogal indringend kijkende baviaan die haar jonkie stevig vasthoudt.
Vooruit kunnen we ook niet: halverwege de brug bevindt zich een deurtje dat op slot zit. De glasfabriek wil niet dat mensen onaangekondigd de achtertuin in lopen. Het duurt vijf angstige minuten voor iemand op ons telefoontje reageert en de deur opent.
De brug (zie foto boven) is er eentje van het type waar Steven Spielberg warm van wordt: van ijzerdraad aan elkaar gevlochten, zonder enige solide onderdelen. Je kijkt continu naar de rivier onder je.
Of er ooit een ingenieur aan de brug heeft gerekend betwijfel ik, maar als dat al zo is, dan lijkt het er niet op dat deze is bedoeld voor meer dan één persoon tegelijk.
Toen we bij de brug aankwamen, zeiden we tegen elkaar dat we één voor één erover heen zouden gaan, maar met de komst van ons booskijkende primaat-familielid besluiten we toch gezamenlijk over te steken. Bij elke stap kraakt, piept en schommelt de brug. We zien stukjes ijzerdraad over elkaar heen schuiven. Zwetend en trillend aan de overkant gekomen bedanken we de glasfabriekmedewerker die opendeed en besluiten we voor de terugweg een omweg te nemen.
Een omweg die niet meer verschillend had kunnen zijn dan de heenweg. Een kilometer stroomopwaarts van de glasfabriek ligt – ik verzin dit niet – ‘Rolfs Place’. De Rolf naar wie deze plek is vernoemd, blijkt een oude Duitser die na een carrière als chef zijn eigen hotel-restaurant begon. Helaas is hij zelf overleden, maar zijn in Duitse stijl opgetrokken Place, met gewelfde ramen en stenen bogen, is een stevig kasteel dat nog lang zal blijven staan.
Geheel passend bij een kasteel heeft Rolf’s Place een superdegelijke hangbrug over de kloof (rechtsonder). Heerlijk veilig met dikke stalen tuien, die zo te zien recent nog een onderhoudsbeurt hebben gehad, en een vloer van tien centimeter dik hout waar je niet tussendoor kan kijken. Netjes doorgerekend door een ingenieur, volgens geldende normen ontworpen en gebouwd. Zo’n brug die Steven Spielberg veel te saai vindt.
Man, wat houd ik van saaie bruggen.
Tekst en foto's: Rolf Hut, universitair hoofddocent aan de TU Delft, maker, spreker en schrijver.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.