Om de krimpregio Oost-Groningen een impuls te geven, werd Blauwestad bedacht en ontwikkeld. Freelancejournalist Karin Sitalsing (Trouw, Vrij Nederland) schreef een boek over een kunstmatig dorp en de grenzen aan de maakbaarheid.
Waarom heeft u dit boek geschreven? 
‘Dit is geschiedenis in the making, letterlijk: het dorp Blauwestad wordt gebouwd waar je bij staat. Nu is elke plek natuurlijk in ontwikkeling, altijd. Maar de geboorte van een dorp – hoe vaak kun je daar nu getuige van zijn?’
Voor wie is het boek bedoeld?
‘Voor mensen die verknocht zijn aan een plek. Mensen die wel eens zijn verhuisd, al dan niet noodgedwongen. Mensen die hun omgeving zagen veranderen door een landschappelijke ingreep. Voor mensen die werken in de openbare ruimte. Mensen die plannen maken voor huizen en infrastructuur. Mensen die beslissingen nemen en mensen over wie die beslissingen worden genomen. Voor bestuurders, aannemers, citymarketeers, planologen, sociologen. Maar ook voor mensen die houden van mooie verhalen.’
Hoe mensen zich verhouden tot plekken heeft me altijd geboeid
Wat heeft u geleerd tijdens het schrijven?
‘Elke journalist weet dat mensen herinneringen afronden in hun eigen voordeel, maar zo extreem als hier had ik het niet eerder meegemaakt. Ook wist ik natuurlijk dat verschillende groepen mensen langs elkaar heen leven, maar het schokte me dat ze daar geen idee van hebben. Ik heb mensen een wijk met alleen koophuizen “een afspiegeling van de maatschappij” horen noemen. Ik kwam mijn eigen achtergrond – ik groeide op in een woningbouwcorporatiehuis in een achterstandswijk – erg tegen, had soms het idee dat ik net als Alice in een konijnenhol was gevallen. Ik was vaker en meer verbaasd dan ik vooraf had gedacht.’
Wat fascineert u in het onderwerp? 
‘Wat niet? Het gebied: Oost-Groningen. De mensen: kort voor de kop en voor de duvel niet bang. Al die geschiedenis: steenrijke herenboeren, straatarme arbeiders, oude tegenstellingen die nu nog doorwerken – het communisme dat nog bon ton is: op de sterfdag van Che Guevara hingen de vlaggen halfstok. Ook hoe mensen zich verhouden tot plekken heeft me altijd geboeid, gevormd ook. Als migrantenkind groeide ik op in een heimweegezin, waar het land van mijn ouders altijd aanwezig was als een onzichtbaar gezinslid. Oost-Groningen is geen Suriname, maar mensen zijn mensen en plekken zijn plekken. Ik sprak iemand die vijf kilometer verderop ging wonen en de stilte daar niet herkende. Dat vind ik fascinerend.’
Waarom zouden ingenieurs dit boek moeten lezen?
‘Er gingen veel dingen mis, waarvan kan worden geleerd. Er gingen ook dingen goed, die ter inspiratie kunnen dienen. Deze geschiedenis is bijzonder. Er is geen tweede Oost-Groningen en al helemaal geen tweede Blauwestad.’
Blauwestad. Een dorp in uitvoering en een poging het land naar onze hand te zetten
Karin Sitalsing | Blz. 256 | € 22,99 | e-boek € 14,99
Portret: Fjodor Buis
Beeld helemaal boven: Fietsbriug bij Blauwestad. User: H.boedecker at wikivoyage shared, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.