Horecagelegenheden houden kinderen zoet met papieren placemats als kleurplaat. Het valt Rolf op dat sommige het nog slimmer aanpakken.
‘Luuk! Niet met je stift op de menukaart krassen!’ ‘Maar het is een doolhof, papa!’ Ik trek de gelamineerde lijst met varianten op ‘patat met iets’ uit zijn handen. Inderdaad: een doolhof, een woordzoeker en een rebus: het is een hele verzameling aan kinderbezighouddingen op een gelamineerd vel A3-papier.
Ik dacht dat ze de kleurplaat vergeten waren toen de bediening bij binnenkomst in het lunchcafé direct een emmer stiften op tafel zette, maar de menukaart is de kleurplaat. Omdat de plaat is gelamineerd, veeg je de stiftstrepen er met een doekje in één keer weer af. Ik veeg met mijn vinger het laatste stukje van Luuks doolhofoplossing uit zodat hij wat langer bezig is en geef de kaart terug.
Je verandert minstens een keer per jaar je menu, dus je moet voorspellen hoeveel kinderen je verwacht.
Dat placemats in eetgelegenheden waar veel kinderen komen vaak ook als kleurplaat dienstdoen, had ik in de zes jaar sinds Luuk zijn geboorte al verschillende keren gezien. Vraag voor de horecaondernemer is dan natuurlijk: hoeveel van die papieren placemats laat je drukken? Je verandert minstens een keer per jaar je menu, dus je moet voorspellen hoeveel kinderen je verwacht. Dan kun je alles in één keer bestellen: lekker veel korting, maar ergens in je toch al volle zaak ligt wel een flinke stapel papier. Aan het einde van het jaar zit je bovendien geheid met een stapel overgebleven placemats, of je moet er last minute voor relatief veel geld een aantal bijbestellen. En na het eten moet je al die vieze placemats opruimen en afvoeren, wat bijdraagt aan de toch al aanzienlijke afvalhoop en weer een extra handeling is voor de bediening.
Door de placemats te lamineren, los je al die problemen in één keer op. Je hebt er maximaal zo veel nodig als er kinderen in je zaak passen. En je medewerkers, die toch met een doekje de tafel afnemen als een klant is vertrokken, halen datzelfde doekje even over de placemat heen en hij kan worden hergebruikt.
Ik betwijfel of het een ingenieur was die als eerste dacht: ‘Een gelamineerde kleurplaat werkt als een soort whiteboard voor viltstiften.’ De kans is groot dat het iemand was die in de bediening werkte en een kind op een gelamineerde menukaart zag krassen.
De gelamineerde menukaart-kleurplaat lost een probleem op, maar creëert ook een nieuw
Ondertussen is het eten gearriveerd. ‘Haha! Papa moet zijn handen wassen!’ Mijn vingers zien inderdaad groen van de stiftinkt en Luuks handen zijn net een regenboog. ‘Jij ook, kerel!’ De gelamineerde menukaart-kleurplaat lost een probleem op, maar creëert ook een nieuw. En voor stiften die mooi op gelamineerd papier tekenen, maar niet aan je handen gaan zitten: daar hebben we, vermoed ik, toch echt ingenieurs voor nodig.
Rolf Hut is universitair docent aan de TU Delft, maker, spreker en schrijver.
Foto: Hans de Lijser
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.