Columnist Marcel Möring verkocht zijn oude, geliefde Landrover en vond zichzelf toen ineens terug in een lease-Opel van net twee jaar oud.
‘Ik denk dat ik een Saab ga kopen’, zei ik tegen Harry.
‘Die zijn toch failliet?’
Al heel lang. Ten onder gegaan aan een hardnekkig en misschien wel zeer Zweeds geloof in perfectie en kwaliteit. Het verhaal gaat dat, toen Saab was overgenomen door General Motors en onder Opel kwam te vallen, er snel een nieuw model moest worden gemaakt. Dat werd omwille van de productiekosten gebaseerd op het platform van de Opel Vectra: wat aanpassen hier, het Saab-neusje daar en klaar was Sven.
Maar toen de Saab-ingenieurs klaar waren met aanpassen had de auto niets meer gemeen met de omgekatte Opel die de bazen van GM voor ogen stond. Zelfs het platform hadden ze aangepast. Door Saabs hardnekkige streven naar verbetering waren de kosten enorm opgelopen.
‘Waarom zou je een auto kopen van een failliete fabrikant?’
Er rijden er nog veel rond en onderdelen zijn goed verkrijgbaar. Maar dat was niet de belangrijkste reden.
‘Ik keek naar het nieuws en zag Mark Rutte in zijn oude Saab 9-5 estate bij de koning arriveren.’
Het duurde een tijdje voor Harry reageerde.
Wat had ik ineens met Mark Rutte?
‘Met zijn politiek weinig, maar hij lijkt mij een sympathieke man, zo een die op de fiets naar het Kamergebouw gaat, een oude auto afrijdt en een antieke Nokia goed genoeg vindt. Ik voel een onverklaarbaar zwak voor zijn Hollandse nuchterheid. Als zijn koffiezetapparaat kapotgaat, probeert hij dat te repareren. Ik ben hem hier om de hoek wel eens tegengekomen, op weg naar de Tweede Kamer. Gewoon lopend. Hij stak goedgemutst een hand op.’
‘Als je telkens een auto koopt als mensen een hand naar je opsteken, wordt het nog een dure grap.’
Ik had ergens gelezen dat het bezit van een herdershond qua uitstoot schadelijker was voor het milieu dan mijn Landrover
Misschien ben ik de laatste weken wat emotioneel instabiel. Ik heb mijn geliefde Landrover verkocht. Ik maak bijna geen kilometers meer en ze stond hier in de Haagse binnenstad met haar tweeëneenhalve ton grijs van het stof te worden. Ondertussen kostte ze bijna duizend euro aan wegenbelasting per kwartaal en zelfs mij was dat te gortig.
Na een grondige wasbeurt, the full monty, had ik op een idyllische plek buiten foto’s gemaakt en haar daarna aangeboden bij de verkoopservice van de ANWB. Een dag later lag er een goed bod en de week daarop reed ik haar naar het inleverpunt, op een industrieterrein in Rijswijk. Ik had de wagen nog niet naar binnen gereden of de monteurs verdrongen zich om haar te bewonderen. Een half uur later werd ze weggereden en daarna reden we zwijgend in de lease-Opel van mijn vrouw (‘Gaat het, schatje?’) naar huis.
‘Het was een terroristische aanslag op het milieu, die enorme tractor van jou’, zegt Harry.
Ik had ergens gelezen dat het bezit van een herdershond qua uitstoot schadelijker was voor het milieu dan mijn Landrover, maar dat kon hem niet overtuigen.
De week na de verkoop moest ik optreden in Duitsland en in de wagen van mijn vrouw reden we daarheen. Die auto is twee jaar oud en heeft alle moderne snufjes aan boord.
‘Waarom piept hij nou?’
‘Omdat je over de witte lijn gaat.’
‘Wat is dit?’
‘Dat staat er: u nadert een milieuzone.’
Enzovoort.
Een paar jaar geleden moest ik optreden op de Zwarte Cross. Ik had een auto gehuurd, omdat de mijne moest worden gerepareerd om door de APK te komen. Om de haverklap kreeg ik het dringende advies om op te schakelen, ook al was het toerental volgens mij te laag.
Vandaar dus een oude Saab.
‘Ik dacht dat je bijna niet meer reed’, zei Harry.
Maar straks wel. We gaan namelijk verhuizen naar een dorp in Friesland en dan heb je een auto nodig.
‘Patricia heeft een lease-auto’, zei Harry.
Ik zei dat ik van hem, als mijn oudste en dierbaarste vriend, wat meer steun verwachtte. Had ik niet altijd begrip opgebracht voor zijn drogredenen als er weer een niet helemaal beslist nodig apparaat moest worden gekocht?
Het was even stil.
‘Ik heb al heel lang niets nieuws gekocht’, zei hij.
‘Precies!’, zei ik. ‘En wat jij nodig hebt is een nieuwe Mac, of een nieuw fototoestel. Daar zul je geweldig van opknappen.’
‘Ik hoef niet op te knappen’, zei Harry.
‘We moeten allemaal opknappen, anders knappen we af. Kijk maar naar Rutte.’
Tekst: Marcel Möring, romanschrijver. Op 4 mei van dit jaar sprak hij in de Nieuwe Kerk in Amsterdam de 4 mei-voordracht uit.
Portret: Harry Cock
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.