Langs de provinciale weg bij Heerhugowaard is een proef gestart met zonnefolie op de vangrail. Een jaar lang moet blijken wat de folie aan stroom oplevert en hoe die zich houdt in wisselende weersomstandigheden.
‘Lengte aan vangrail hebben we genoeg’, zo verklaart Robert Bezemer van TNO het idee achter de proef. In ons land zo’n 7000 km, dus daar valt in theorie heel wat zonne-energie te winnen. Er ligt immers al een stevige structuur – de vangrail – en die is heel vaak vrij van de schaduw van bomen.
Om te zien hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat is nu een proef gestart op een stuk van 72 m vangrail langs de provinciale weg N194 bij Heerhugowaard. ‘Er is daar een dubbel uitgevoerde vangrail, dus we hoeven de zonnecellen er alleen maar tussen te leggen.’
Folies houden vangrail flexibel
Tenminste, dat was het allereerste idee. Daarna kwamen de praktische mitsen en maren om de hoek kijken. ‘De vangrail staat er niet voor niks, die is er voor de veiligheid en moet de energie van een botsende auto opvangen. Hij is dus stevig en tegelijk voldoende vervormbaar. Gebruik van vaste zonnepanelen tussen de vangrail is dan ook uitgesloten. ‘Die zouden de vangrail veel te stijf maken.’
Vandaar het idee om folie te gebruiken, inclusief een constructie waar die folie op is te bevestigen. ‘Dat zijn boxen van kunststof geworden die flexibel genoeg zijn om de functie van de vangrail intact te laten, en tegelijk voldoende ondersteuning bieden voor de folie.’
De boxen zijn ontwikkeld door TNO en bouwbedrijf Heijmans dat ook veel ervaring heeft met het plaatsen van vangrails. De boxen zijn gemakkelijk te monteren en hebben aan de bovenkant een licht bolle vorm. ‘Dat is gunstig voor de zoninval, het voorkomt dat er regenwater op blijft staan en zorgt ook dat vuil er gemakkelijk af kan spoelen.’
De folie wordt in de fabriek op de boxen geplakt, en die zijn vervolgens in de vangrail gemonteerd. ‘We gebruiken twee typen folies, zodat we die in deze proef met elkaar kunnen vergelijken.’
Wat doen vuil en weer?
De folies - de breedte varieert tussen 37 en 50 cm - zijn als modules van enkele meters aangebracht, elk met zijn eigen elektrische circuit. ‘Als een module uitvalt, dan doet de rest het nog.’ Over de 72 m vangrail heeft alle folie tezamen een piekvermogen van ruim 3,3 kW, de stroom gaat naar het elektriciteitsnet, 'maar kan in de toekomst ook lokaal worden gebruikt, bijvoorbeeld in combinatie met een accu voor de wegverlichting.'
De proef van een jaar lang moet nu uitwijzen wat de opbrengst is en hoe die afhangt van het weer. En hij moet duidelijk maken hoe de folies zich houden, ook als het eventueel hagelt of vriest. ‘We monitoren de opbrengst van de modules continue, en houden het geheel ook met camera’s in de gaten.’
Aan de proef zijn ook studentenprojecten van de Hogeschool van Amsterdam gekoppeld. ‘Dat is een mooie vorm van samenwerking.’ De proef is verder uitgevoerd met Solliance Solar Research, maker van machines die zonnefolies produceren, wegbeheerder provincie Noord-Holland en Femtogrid voor de elektrische apparatuur.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.