Onderzoekers hebben na een jaar werken eindelijk het sjoemel-algoritme van Volkswagen uitgeplozen. Een zoektocht langs internetfora en Volkswagen-documenten leverde hen uiteindelijk een volledige reconstructie van de grootschalige dieselfraude op.
Hoewel het onderzoek niet veel meer vertelt dan we al wisten, geldt het wel als een officiele afsluiting van de zoektocht naar de bron van het dieselschandaal. Die begon in 2015, nadat bekend was geworden dat Volkswagen op grote schaal de emissietesten wist te manipuleren. Daarop gingen advocaten (lees: 'Onthullende aanklacht tegen Volkswagen'), politici (lees: 'Sjoemelen met diesels blijft in EU onbestraft') en onderzoekers op zoek naar de oorsprong van de fraude.
Forum voor autoliefhebbers
Onder leiding van Kirill Levchenko van de University of California San Diego zocht een internationaal team uit wat de sjoemelsoftware precies deed en wat de gevolgen waren voor de tests. Volgens Levchenko hebben ze een smoking gun gevonden: Volkswagen is, bijna twee jaar na de fraude, alsnog betrapt op hun activiteiten. Voor Volkswagen zullen de ontdekkingen weinig uitmaken. Het bedrijf bekende al vlak na het uitkomen van de fraude schuld, en er lopen verschillende rechtzaken tegen de autofabrikant. Toch is het belangrijk dat precies duidelijk wordt waar het sjoemelalgoritme vandaan kwam en hoe het werkt, om in de toekomst te letten op dergelijke programma's.
De onderzoekers vonden de software onder andere op de onderhoudswebsite van Volkswagen (bedoeld voor intern gebruik door medewerkers) en op fora waar autoliefhebbers met elkaar discussieerden. Deze bronnen gaven het hele algoritme weg en waren al jaren openbaar toegankelijk. Het enige probleem was dat, tot vorig jaar, niemand naar deze informatie zocht.
'Akoestisch'
Levchenko - die ervaring heeft met de analyse van softwaresystemen in motorvoertuigen - analyseerde negenhonderd verschillende versies van de Engine Control Unit, een algoritme dat in veel auto's zit. In vierhonderd versies trof het team regels code aan die waren bedoeld om de gestandaardiseerde emissietests om de tuin te leiden.
De makers van het kwaadaardige stukje code gaven het een onschuldige naam: akoestische conditie. Daarmee leek het op een simpel voorschrift om het geluid van de motor te regelen. In werkelijkheid was deze akoestische conditie de boosdoener die ervoor zorgde dat auto's tijdens de tests veel zuiniger en minder vervuilend reden dan in het echt.
Lastig toezicht
Levchenko ziet het werk van de onderzoekers vooral als een advies voor de toekomst. Dat ervaren wetenschappers een jaar moesten spitten om de onderste steen boven te krijgen, betekent dat het toezicht op software lastig is. Beleidsmakers moeten die kant van de autoindustrie goed in de gaten houden om fraude in de toekomst te voorkomen.
Lees ook ons dossier over Dieselgate
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.