Ik was mijn werkkamer aan het klaarmaken voor een nieuwe roman, toen de knie ‘knak’ zei. Ik weet niet of het hoorbaar was. Daarover kan ik niet oordelen, want ik hoor zelf bijna niets. Ik voelde het wel. Alsof je iets door een weerstand drukt. ‘Knak’, dus.
Als ik klaar ben met een boek, ruim ik de werkkamer op. Alles gaat van de muren, stapels boeken verhuizen naar de grote kast beneden, en deze keer had ik mij zelfs voorgenomen om te schilderen.
Het was een radicalere schoonmaak dan anders, omdat ik mijn werkkamer ging nabouwen in het Drents Museum, bij wijze van zelfportret. Dus: alles geordend en in dozen. Bukken, opstaan, bukken, opstaan. En ineens die ‘knak’. Toen ik overeind kwam hetzelfde. Vreemd.
Ik schilderde de muren, vulde nog meer dozen en beplakte een lege muur met materiaal voor de volgende roman.
Daarna ging ik naar de dokter, die constateerde dat het de meniscus was.
'Maar ik sport helemaal niet!’, zei ik.
De dokter loopt hard. Ik geloof dat ze zelfs marathons doet. Dat mijn verontwaardigde opmerking leidde tot een opgetrokken wenkbrauw verbaasde me niet.
Een week later bleek dat sporten inderdaad weinig met dit soort kwetsuren heeft te maken. Een twintig jaar jongere collega belde met de mededeling dat hij onder het mes ging vanwege zijn meniscus.
Het leek wel een epidemie. Zouden er meer schrijvers zijn die plotseling last van hun meniscus hadden? Zat Donald Trump erachter? Halbe Zijlstra?
Het leek wel een epidemie
Omdat lichamelijk ongemak uiteindelijk ook technisch falen is, zocht ik een technische oplossing.
Misschien zou meer lopen helpen.
Ik hompelde van onzinboodschap naar uitgesteld bezoekje. Het hielp niet. Integendeel. Na een paar dagen kwam ik nauwelijks nog vooruit.
‘Dat noemen ze intelligent design’, foeterde ik tegen een vriendin. ‘Zo’n knie gaat niet eens honderd jaar mee!’
Maar de volgende dag was er ineens geen spoor te bekennen van lichamelijk ongemak.
Dat geluk en ongeluk ongrijpbaar zijn, snap ik. Maar dat het lichaam het soms wel en dan weer niet doet, zonder ook maar een hint van oorzaak en gevolg …
‘Ik kan je naar de orthopeed sturen’, had de dokter gezegd. Daar voelde ik weinig voor. Het kost tijd en mijn boek komt straks uit. En bij het idee van een ruggenprik, als bij mijn vriend, word ik al draaierig.
Dat noemen ze intelligent design; zo'n knie gaat niet eens honderd jaar mee.
En zo lag ik een week later bij de fysiotherapeut op de bank en bleek het niet de meniscus. Stond ook niet in de verwijsbrief. Dat gebeurt als je zo doof bent als ik: je denkt iets en bij gebrek aan goed verstaan vul je in wat blanco was. Soms werkt het, soms niet.
Slappe pezen en spieren, dat was het.
Thuis keek ik naar de roeimachine, die te lang ongebruikt in de badkamer stond. Tien jaar geleden, in een opwelling van daadkracht en levenslust, had ik die contraptie met watertank gekocht. Ik had er te weinig gebruik van gemaakt. Het is een mooi ding, maar roeien is gekmakend saai en waar anderen helemaal zen worden van de endorfines, denk ik steeds dat ik ook gewoon lekker had kunnen zitten schrijven.
Misschien zou ik de computer moeten aansluiten, zodat ik tegen een programma kon roeien. Ergens in het kastje dat aantal slagen, afstand en calorieverbruik bijhield, zat toch een aansluiting? Inderdaad. Een ouderwetse achtpins DIN-plug. Plotseling werd het idee van roeien aantrekkelijk, want nu moest ik eerst een verloop van DIN naar USB opsnorren en dan nog een programma vinden. Klusjes, daar loop ik dan wel weer warm voor.
Een week later had ik een plastic zakje thuis met een door de distributeur geleverde kabel. De DIN-plug paste niet in de console, omdat de uitsparing niet groot genoeg was. Scalpel erbij en een uur later was er contact. Omdat het programma Java nodig had, moest ik dat eerst installeren.
Al met al duurde het een paar dagen, maar toen kroop ik op een avond sportief op de roeimachine. Een halfuur later kwam ik beneden, waar mijn vrouw, gezellig op de bank gezeten, verbaasd opkeek. Of ik nu al klaar was. Nee. De computer zag de roeimachine niet en andersom. Nu had niet alleen mijn lichaam mij in de steek gelaten, maar de techniek ook nog.
Ik voorspel een heel moeizame oude dag.
Marcel Möring is schrijver. Zijn nieuwe roman 'Eden' verschijnt op 5 januari 2017.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.