An Inconvenient Sequel schetst vooral een indringend portret van oud-vicepresident Al Gore en de wijze waarop hij zijn retorische gaven en statuur inzet voor zijn strijd tegen klimaatverandering.
Vergeleken met Inconvenient Truth uit 2006 is de boodschap niet wezenlijk anders, maar de filmische aanpak duidelijk wel. Inconvenient Truth werd een wake-up call tegen klimaatverandering en verwierf faam met de wijze waarop Gore grafieken hanteerde om het verband tussen CO2-uitstoot en klimaatverandering te laten zien. De nieuwe versie, An Inconvenient Sequel: Truth to Power, die vandaag op het Internationale Documentaire Festival Idfa zijn Nederlandse première beleefde, gaat veel meer over Al Gore zelf: hoe hij campagne voert, trainingen geeft en lobbywerk verricht in zijn strijd tegen klimaatverandering.
De voorspelling dat Manhatten kon overstromen kwam uit met orkaan Sandy
Een van de weinige grafieken die nog wel in de film figureert laat zien hoezeer het actuele klimaat ten opzichte van het eeuwgemiddelde steeds verder verschuift naar warmere en extreem hete dagen. Verder moet vooral beeldverslag overtuigen dat het klimaat verandert: van smeltende ijs op Groenland, overstromingen in Amerikaanse steden, ravage van orkanen op de Filippijnen, droogte op Afrikaanse akkers. Met de impliciete boodschap: tien jaar geleden werden er nogal wat vraagtekens gezet bij de feiten die Gore toen presenteerde, maar zie eens wat zich nu voltrekt. In de film is het Pièce de resistance de voorspelling van Gore dat Manhatten wel eens zou kunnen overstromen - indertijd als belachelijk weggezet - en daadwerkelijk gebeurde toen de stad in 2012 werd getroffen dor orkaan Sandy.
Primitief massagraf
Verder draait de film vooral om Gore als klimaatactivist, maar dan wel een bijzondere. Hij is een begenadigd spreker met een indringende boodschap. Hij geeft ook trainingen over klimaatverandering. Een typerend moment is wanneer een Filipijnse jong man vertelt over alle lijken die hij kreeg te zien na orkaan Haiyan, en Gore met hem een primitief massagraf bezoekt. Gore: ‘Het enige wat ik deze man kan bieden is een training zodat hij zich kan verzetten tegen de klimaatverandering die aan dit natuurgeweld ten grondslag ligt.’
India en SolarCity
De statuur van Gore als ex-vicepresident culmineert wanneer de film gaat over zijn rol bij de totstandkoming van het klimaatakkoord in Parijs. India is op een bepaald moment een invloedrijke dwarsligger. ‘Waarom zouden wij voor het bereiken welvaart niet op dezelfde manier fossiele brandstoffen mogen gebruiken als het Westen de afgelopen 150 jaar heeft gedaan?', is de kern van de Indiase argumentatie. De regering wil zich nie laten afhouden van zijn plan om 400 nieuwe kolencentrales te bouwen.
De film laat zien hoezeer de deuren voor Gore open gaan. Hij voert gesprekken met Indiase ministers, de Amerikaanse minister Kerry, en probeert een doorbraak te forceren. Zijn gouden ingeving is om CEO Lyndon Rive van SolarCity te bellen met de vraag: wil jij jullie technologie gratis aan India geven? Deze zonnepanelenfabriek heeft Elon Musk als bestuursvoorzitter, die dan al zelf belangrijke patenten van zijn Tesla heeft vrijgegeven. Rive gaat akkoord, en Gore belt de Indiase minister dat hij een prachtige deal voor hem heeft. In ruil voor de bijzondere dunnefilmtechnologie moet India zijn verzet tegen de klimaatafspraken opgeven.
De wens om de boodschap zo indringend mogelijk over te brengen leidt soms tot verdraaiing van de feiten
In Amerikaanse media wordt deze lezing over de rol van Gore betwist. Zo is er van activiteiten met SolarCity-technologie in India nog niks gemerkt (lees ook: ‘India bouwt nog eens tien kerncentrales’). Het is het soort overdrijving waaraan de eerste Inconvenient Truth ook leed: de wens om de boodschap zo indringend mogelijk over te brengen leidt soms tot verdraaiing van de feiten.
Gedrevenheid
Los daarvan had die film een enorme impact, maar of de nieuwe versie dat ook zal hebben is niet waarschijnlijk. Het besef van de gevolgen van broeikasgassen en het gebruik van hernieuwbare bronnen zijn inmiddels veel meer gemeengoed dan tien jaar geleden. De film is ook te veel een egodocument geworden, dat vooral de gedrevenheid van Gore in beeld brengt. ‘Ik ben ervan overtuigd dat ik de goede keuze maak, en zoals bij alle belangrijke keuzes waar de mensheid voor staat, zal dat goede de doorslag geven’, zegt hij aan het slot van de film in een speech tot klimaatactivisten. Dat is ook de essnetie van wat dit portret van Gore op een indringende wijze uitdraagt, niet minder en niet meer.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.