Ianus Keller

Columnist Ianus Keller over zijn drone en zijn zoektocht naar het nut van zulke aankopen.

Als er weer eens een nieuw pakket voor de deur staat, moet ik dat rechtvaardigen, zowel naar mijn vrouw en kinderen als naar mezelf. Al die spullen kosten immers tijd en geld, en de ecologische impact is niet af te kopen met een paar zonnepanelen. Meestal vind ik die rechtvaardiging in mijn beroep en ga ik op zoek naar een nut dat verder gaat dan het simpelweg willen hebben. Het speeltje dat het lastigst was om uit te leggen: de drone.

Het vliegen met camera wordt geassocieerd met glurende buurmannen.

Het begon een paar jaar geleden met een evenement in onze tuin, waar ontwerpende vrienden waren uitgenodigd om een dagje waterflesraketten te bouwen en de lucht ­in te schieten. Een van de gasten kwam met een zelf­gebouwde octokopter (jawel, met acht propellers), een ­ander had een zelfgemaakte panoramacamera bij zich. Al snel hing de camera onder de drone. Vanaf dat moment keek ik telkens naar de nieuwste drones en naar wat ­anderen in mijn omgeving ermee deden.

Totdat afgelopen herfstvakantie mijn zoon en ik thuis ­achterbleven, terwijl de rest van het gezin op vakantie ging. Om onszelf te verwennen, bestelden we stiekem een prachtige drone. Nu moesten we het alleen nog aan iedereen vertellen en dat was lastig, omdat een drone nu ­eenmaal een slechte naam heeft. Natuurlijk zijn er de ­militaire drones en de roekeloze vluchten op verkeerde plekken. Ook wordt het vliegen met camera geassocieerd met glurende buurmannen. Met mijn zwager kwam ik tot de conclusie dat een minnares makkelijker was uit te leggen dan een drone.

Daarnaast gaan ze vaak stuk. Ook wij hadden de eerste dag gelijk problemen met een boom. En na een aanvaring met de muur besloten we om nooit meer binnen te vliegen.

Doordat je niets anders ziet dan het beeld van de camera, word je zelf de drone.

Maar wat is het een sensatie om vanuit je tuin in enkele seconden zo’n paranormale uittreding te kunnen simu­leren. Ik dacht dat de buurt waar ik ben opgegroeid geen geheimen voor me had; nu heb ik toegang tot een heel nieuw perspectief. Bij mijn wekelijkse rondje rennen door de natuur bewonder ik altijd de veranderingen, maar nu ik alles van boven zie, valt me op hoe geordend deze ‘ruige natuur’ eigenlijk is.

Toen ik mijn telefoon, het venster op die nieuwe wereld, laatst ook nog in een Cardboard VR-houder stak, werd de ervaring nog intenser. Doordat je niets anders ziet dan het beeld van de camera, word je zelf de drone.

Ondertussen blijf ik op zoek naar nut: door onze nieuwe studenten in Delft met een drone-selfie te vereeuwigen, door dronebeelden te gebruiken in een promofilmpje ... En door afgelopen zondag de barbecue aan te blazen door er even met de drone boven te hangen.


Dr.ir. Ianus Keller doceert aan de TU Delft en werkt als onderzoeker en ontwerper bij For Inspiration Only.

Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.