Omdat ik voor het raam sta en naar buiten staar, vraagt mijn vrouw waarom ik daar al dagen niet weg ben te slaan.
‘Er gebeurt helemaal niets’, zei ik.
Ik ben mij bewust van de toon in mijn stem. Dat is de toon van de stuurman aan wal, van de mannen die staan te kijken naar een groot bouwproject en dat van zinloze kanttekeningen voorzien.
‘Misschien zijn ze ergens anders bezig’, oppert de echtgenote.
Misschien. Maar waarom?
Er wordt nu al een maand gewerkt aan het Maastunneltracé, een route die dwars door Rotterdam voert en op een aantal plaatsen uit tunnelbakken bestaat. Eerst is het asfalt eraf gegaan, toen werden de dilatatievoegen uitgehakt, en daarna bleef het twee weken onheilspellend stil.
Je huurt iemand in vanwege zijn kennis en vaardigheid, en dan moet je het werk ook aan diegene overlaten
Dat is aan de ene kant fijn, omdat er nu geen verkeer is, maar aan de andere kant raak ik ervan in de war. Volgens mij is een oud trauma ontwaakt.
Ik denk vagelijk terug aan de verbouwing van mijn huis, toen er dagenlang geen bouwvakker in het pand was te bekennen. Ik heb het mijzelf toen kwalijk genomen dat ik er niet genoeg bovenop zat. Hoewel dat uit overtuiging was. Je huurt iemand in vanwege zijn kennis en vaardigheid, en dan moet je het werk ook aan diegene overlaten. Ze hoeven mij ook niet op mijn vingers te kijken als ik een boek schrijf.
Maar zo werkt het dus niet.
Ergens anders bezig?
Ik kijk naar de vredig stille tunnelbak voor mijn huis en stel mij een ploegje wegenbouwers voor dat zich met pikhouweeltjes en kruiwagentjes een weg baant door de stad. Het duurt niet lang voor mijn geest ze in groene broekjes en rode wambuizen heeft gekleed.
Net als ze ‘hei ho, hei ho, je krijgt het niet cadeau’ beginnen te zingen, komt mijn vrouw met het nieuws dat het werk eergisteren klaar had moeten zijn. Ze heeft het even nagekeken.
‘Zie je wel!’, roep ik schril. Het ontbreekt er nog maar aan dat ik ‘Van die dingen, ja! Van die dingen!’ zeg.
‘Ja, schat, ze hadden jou erbij moeten halen.’
‘Precies!’, zeg ik en ik been naar boven om al mijn overtollige energie in het roeiapparaat te stoppen.
Roeien op een machine is een van de saaiste bezigheden die het menselijk vernuft heeft voortgebracht. Ik roei tegenwoordig met intervallen en dat helpt een beetje tegen de eentonigheid, maar zelfs dan blijft de vraag knagen of je eigenlijk niets beters met je tijd kunt doen.
Roeien op een machine is een van de saaiste bezigheden die het menselijk vernuft heeft voortgebracht
De laptop aansluiten op de roeicomputer zou een goed idee zijn. Maar de set die ik daarvoor bestelde werd geleverd met een DIN-plug die te dik was voor de opening in de behuizing. En toen ik die groter had gemaakt, bleek de software van de water rower niet te werken met een Mac.
Dat was misschien een zegen, want van andere gebruikers hoorde ik dat de software zo beroerd was dat je net zo goed tegen het Tel Sell-kanaal kon roeien. Over verloren tijd gesproken.
Geroeid en gedoucht werp ik een blik naar buiten, waar het tunneltracé al twee dagen klaar had moeten zijn. Het werk, zo heeft mijn vrouw net gemeld, zal drie weken extra in beslag nemen.
Eigenlijk, besef ik, keek ik vooral naar buiten omdat ik mij afvraag hoe ze de voegen aanpakken. Ik dacht altijd dat het een kwestie was van bitumen tussen de betondelen spuiten, maar dit ziet er veel ingewikkelder uit. Ze hebben aan weerszijden van de voeg een sleuf gefreesd en daar komt een afdekplaat overheen en iets wat op een soort folie lijkt.
Hoeveel tijd gaat niet verloren met het uitzoeken van zaken die mij op geen enkele manier van nut zullen zijn?
‘Sta je daar nou al weer?’
‘Ja, ik snap niet hoe ze die voegen …’
‘Heb jij niets beters te doen?’, zegt mijn vrouw.
Als ik eerlijk ben: nee. Ik lijd aan een kennisdrang. Het is niet alleen die voeg. Als ik iets niet snap of weet, moet ik het uitzoeken.
Hoeveel tijd gaat niet verloren met het uitzoeken van zaken die mij op geen enkele manier van nut zullen zijn? Ik kan niet naar How it’s made kijken zonder een manier te bedenken waarop een productieproces eenvoudiger kan.
Wat doen we daar aan? In therapie, wegens ingenieurites?
Misschien moet ik eerst eens uitzoeken of zoiets bestaat.
Marcel Möring is schrijver. Hij debuteerde in 1990 met de roman 'Mendels erfenis'. In 1993 won hij met de roman 'Het grote verlangen' de Ako Literatuurprijs. Zijn roman In Babylon kreeg in 1998 de Gouden Uil.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.