De Ingenieur heeft een nieuwe columnist: Ianus Keller! In zijn eerste bijdrage aan ons blad schrijft hij over zijn obsessie met digitale projectie.
Ik ben – naast industrieel ontwerper, onderzoeker en onderwijzer – een typische early adopter, vaak foutief aangeduid als early adapter. Ik ben toch geen verloopstuk? In plaats van bij elke innovatie te denken ‘waar is dit nu voor nodig?’, moet ik altijd fantaseren over het effect ervan op mijn dagelijkse leven en de mogelijkheden.
Geen vreemde eigenschap, zeker niet voor een ingenieur. Maar er zitten ook mindere kanten aan. Het lijkt een verslaving en het levert ongemak en schuldgevoelens op: een la vol afgeschreven gadgets, slimme thuisoplossingen die dom blijken, en online diensten die me blijven bestoken met herinneringen om ze te gebruiken. Maar juist dat ongemak levert me de meeste inzichten op. Dat inzicht zit in de wrijving tussen de belofte van de vernieuwing en het werkelijke functioneren tijdens het uitproberen op jezelf en je omgeving.
Dan staat er niet zo’n lelijke, donkere monoliet in je huis als de tv niet wordt gebruikt
Een van mijn obsessies is het dagelijks gebruik van digitale projectie. Een restant van mijn promotieonderzoek, waarin we kleur, materiaal en bedieningselementen van nieuwe ontwerpen projecteerden op een simpel schuimmodel. Dit is een krachtige en flexibele manier om snel een ontwerp uit te proberen.
Thuis heb ik deze obsessie doorgetrokken door de televisie te vervangen door projectie op een wand. Dan staat er niet zo’n lelijke, donkere monoliet in je huis als de tv niet wordt gebruikt. Enige probleem is dat we nu een opvallend grote, lege wand hebben, met zo nu en dan de resten van een Netflix-marathon ervoor.
Al mijn pogingen om de ouderwetse diaprojector te veranderen in een subtieler en alom aanwezig display blijven echter mislukken. Zo ook mijn streven om de computer weg te krijgen uit de keuken. Natuurlijk hoort er in de keuken geen computer met toetsenbord en scherm. Toch is het aantrekkelijk om recepten op te zoeken, te zien hoe het verkeer is op de wegen, en zelfs het laatste nieuws te volgen.
Ook hierbij dacht ik dat een projector uitkomst zou bieden. In plaats van een witte wand zou ik alle nodige informatie met een aan het plafond vastgemaakte projector heel simpel op mijn werkblad afbeelden. Zo zou ik recepten kunnen projecteren naast de ingrediënten. Ik zou zelfs de vormen van de koekjes of de pasta over mijn deeg kunnen projecteren.
Tot nu toe heeft de Beam vooral succes gehad als een manier om tijdens het kerstdiner het menu op verrassende manier te tonen
Vorig jaar kwam het Nederlandse Beam Labs met een briljante oplossing: een projector die in de standaardfitting van je lamp past. Maar tot nu toe heeft de Beam vooral succes gehad als een manier om tijdens het kerstdiner het menu op verrassende manier te tonen en hebben we onze kat uitstekend kunnen vermaken met de geprojecteerde cursor.
Na zo’n bekentenis kan ik natuurlijk zeggen: dat doe ik nooit meer. Daartegenover kan ik als ware techno-utopist mezelf aanpraten dat het een volgende keer wél zal lukken. Mijn antwoord zit toch in het aanvaarden van de wrijving en het zoeken naar de lichtpunten. Uiteindelijk ben ik zowel een vroege aanvaarder als een vroege aanpasser: dus toch een early adapter.
Dr.ir. Ianus Keller doceert aan de TU Delft en werkt als onderzoeker en ontwerper bij For Inspiration Only.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.